Venüs ......

[Duygusuzifade]

Venüs ya da Çoban Yıldızı, Güneş Sisteminde, Güneşe uzaklık bakımından
ikinci sıradaki gezegen. Ayrıca Zühre, , Roma Astrolojisi'nde Lucifer
isimleriyle bilinir. Eski Roma tanrıçası Venüs (Eski Yunan
Mitolojisi'nde Afrodit) adını bu gezegenden almıştır. Halk arasında
Çolpan veya Çoban Yıldızı olarak da bilinir. Kendi ekseni etrafında,
Güneş Sistemindeki diğer tüm gezegenlerin aksi istikamette döner. Venüs
saat yönünde dönen tek gezegendir.

Büyüklüğü açısından Dünya ile benzerlik gösterdiğinden Dünya ile kardeş
gezegen olarak da bilinmektedir. Gökyüzünde Güneş'e yakın konumda
bulunduğundan ve yörüngesi Dünya'nınkine göre Güneş'e daha yakın
olduğundan yeryüzünden sadece Güneş doğmadan önce veya battıktan sonra
görülebilir. Bu yüzden Venüs Akşam Yıldızı, Sabah Yıldızı veya Tan
Yıldızı olarak da isimlendirilir. Bir diğer adı da 'Çoban yıldızı'dır.
Görülebildiği zamanlar, gökyüzündeki en parlak cisim olarak dikkat
çeker.

Venüs'ün Tanınmasının Tarihçesi

Venüs Ay, Güneş, Merkür, Mars, Jüpiter, ve Satürn ile birlikte, görünür
hareketlerinin diğer yıldızlardan farklılığıyla tanınan 7 gökcisminden
biri olarak gösterilir. Bu yönüyle, antik gökbilim için olduğu kadar
astroloji açısından da önem taşıyan gezegen, birçok dilde haftanın yedi
gününe adını veren gökcisimlerinden biri olarak, tarihöncesinden
günümüze insan kültüründe yerini korumuştur.

Günümüze ulaşan en eski gökbilimsel belge olan ve M.Ö. 7'ci yüzyıla ait
olduğu sanılan Ammisaduqa tabletinde Babillilerin M.Ö. 1700-1400
yılları arasında yaptıkları Venüs gözlemlerinden söz edilir. Eski
Mezopotamya, Orta Amerika ve Uzak Doğu kültürlerinde Venüs'ün önemli
bir yeri olmuştur. Eski Yunan'da sabah yıldızı olarak görüldüğünde
'Phosphorus', akşam yıldızı olarak görüldüğünde ise 'Hesperus' olmak
üzere iki ayrı ad taşımaktaydı. Pisagor sayesinde bu iki yıldızın
aslında aynı gökcismi olduğunu öğrenen ilkçağ dünyası, Venüs ve
Merkür'ün Güneş çevresinde döndüğünü ileri süren Heraklit ile ilk kez
güneşmerkezli görüş ile tanıştı.

1610'da İtalyan gökbilimci Galileo Galilei basit bir teleskop yardımı
ile Venüs'ün evreleri olduğunu farketti. Daha sonraki gözlemlerinde
gezegenin evrelerindeki değişikliklere paralel olarak görünür boyutunun
da değiştiğini gözleyen Galilei, bu bulguları gezegenin Güneş etrafında
döndüğünün kuvvetli göstergeleri olarak kabul etti.

1761'de Rus gökbilimci Mikhail Vasilyeviç Lomonosov, Venüs'ün Güneş
geçişi sırasında gezegenin kenar çizgisindeki düzensizliği farkederek
bunun bir atmosferin varlığını gösterdiğini öne sürdü.

1793'te, Alman gökbilimci Johann Schröter sonradan kendi adıyla
anılacak ve Venüs atmosferinin neden olduğu anlaşılacak olan 'faz
kayması' olayını gözledi. Bu olay, güneş ışınları ile aydınlanan kalın
ve yoğun atmosferin Venüs'ün görünür kenar çizgisine eklenerek,
bulunduğu konumun gerektirdiğinden farklı bir evredeymiş gibi
algılanmasına neden olması sonucu ortaya çıkar.

1932 yılında, Amerikalı araştırmacılar W.S. Adams ve T. Dunham
kızılötesi tayfölçüm ile Venüs atmosferinin temel bileşeninin karbon
dioksit olduğunu öğrendiler. İzleyen yıllarda Rupert Wildt, tayfölçüm
verilerine dayanarak atmosferin kimyasal bileşimi yanı sıra basıncı,
sıcaklığı, gezegen yüzeyiyle etkileşimi hakkında birçok tahminde
bulundu.

1956'da Robert S. Richardson gezegenden yansıyan güneş ışınlarının
Doppler kaymasını ölçtüğünde, bulguların gezegenin kendi etrafında
dönüş yönünün ters olduğunu gösterdiğini saptadı.

1960'larda Massachusetts Teknoloji Enstitüsü (M.I.T.) ve Kaliforniya
Teknoloji Enstitüsü bilim adamları mikrodalga bandında radar
incelemeleri ile Venüs'ün kendi etrafında dönüş süresini duyarlı olarak
ölçtüler. Aynı dönemde yeryüzünden yapılan radar incelemeleri ile
gezegenin yüzey şekilleri hakkında önemli bilgi elde edildi.

Venüs'e Gönderilen Uzay Araçları

Sputnik 7 (SSCB): 4 Şubat 1961'de fırlatıldı. Başarısız. (Yer yörüngesinden ayrılamadı)
Venera 1 (SSCB): 12 Şubat 1961'de fırlatıldı. Başarısız. (Venüs'e ulaşamadan iletişim koptu. Şu anda Güneş çevresinde yörüngede)
Mariner 1 (ABD): 22 Temmuz 1962'de fırlatıldı. Başarısız. (Fırlatılmadan hemen sonra kontroldan çıkması üzerine imha edildi)
Sputnik 19 (1962AlphaPi1) (SSCB): 25 Ağustos 1962'de fırlatıldı.
Başarısız. (Yer yörüngesinden ayrılma aşamasında son kademe arızalandı.
3 gün sonra Yer atmosferine girerek parçalandı.)
Mariner 2 (ABD): 27 Ağustos 1962'de fırlatıldı. İlk başarılı Venüs
sondası. 201 kg ağırlığında. 14 Aralık 1962'de gezegenin 35.000 km.
yakınından geçti. 42 dakika süren bilimsel gözlemleri ile Venüs
hakkında bilinenlere önemli yenilikler ekledi. Venüs yüzeyinin 425
°C'den sıcak olduğunu, bulut tepelerinde ise sıcaklığın düşük olduğunu
saptadı. Böylece gezegen yüzeyindeki koşullarda sera etkisinin payı
anlaşıldı. Gezegenin manyetik alanı bulunmadığını gösterdi. Ayrıca
Venüs'e doğru yolculuğu sırasında ilk kez güneş rüzgarını inceledi,
güneş patlamaları kaynaklı yüksek enerjili yüklü parçacıklar ve kozmik
ışınlar ile ilgili ölçümler yaptı, gezegenler arası toz miktarının
sanılandan daha az olduğunun anlaşılmasını sağladı. Şu anda Güneş
çevresinde yörüngede.
Sputnik 20 (1962 AlphaTau1) (SSCB): 1 Eylül 1962'de fırlatıldı.
Başarısız. (Yer yörüngesinden ayrılamadı. 5 gün sonra Yer atmosferine
girerek parçalandı.)
Sputnik 21 (1962 APi) (SSCB): 12 Eylül 1962'de fırlatıldı. Başarısız. (Yer yörüngesinde iken infilak ederek parçalandı.)
Kosmos 21 (SSCB): 11 Kasım 1963'te fırlatıldı. Başarısız. (Yer
yörüngesinden ayrılamadı. 3 gün sonra Yer atmosferine girerek
parçalandı). Bu aracın bir Venüs sondası olduğu yalnızca bir tahmindir.
Daha sonraki Venüs uçuşlarına hazırlık amaçlı bir test uçuşu da
olabilir.
Kosmos 27 (SSCB): 27 Mart 1964'te fırlatıldı. Başarısız. (Yer yörüngesinden ayrılamadı.)
Zond 1 (SSCB): 4 Nisan 1964'te fırlatıldı. Başarısız. (Venüs'e
ulaşamadan radyo sistemi arızalandı). Şu anda Güneş çevresinde
yörüngede.
Venera 2 (SSCB): 12 Kasım 1965'te fırlatıldı. Başarısız. (Venüs'e
varmak üzere iken iletişim kesildi). Şu anda Güneş çevresinde yörüngede.
Venera 3 (SSCB): 16 Kasım 1965'te fırlatıldı. Başarısız. (Venüs
atmosferine girmekte iken iletişim kesildi. Venüs üzerine çarparak
parçalandı.) Bir başka gezegen üzerinde bulunan en eski insan yapımı
nesnedir.
Kosmos 96 (SSCB): 23 Kasım 1965'te fırlatıldı. Başarısız. (Yer
yörüngesinden ayrılma için ateşleme sırasında oluşan bir patlama ile
hasar gördü. 16 gün sonra Yer atmosferine girerek parçalandı.)
Venera 4 (SSCB): 12 Haziran 1967'de fırlatıldı. Venüs atmosferinden
veri gönderen ilk uzay aracı. 1106 kg ağırlığında. 18 Ekim 1967'de
Venüs atmosferine girdi, bir paraşüt sistemi ile yavaşlarken yanında
taşımakta olduğu 2 termometre, bir barometre, bir radyo altimetre, bir
atmosfer yoğunluğu ölçme cihazı, 11 gaz analiz cihazını düşüşe bıraktı
ve bu cihazlardan gelen verileri yeryüzüne aktardı. Sondanın kendisi
ise hidrojen ve oksijen algılayıcıları, kozmik ışın algılayıcısı yüklü
parçacık algılayıcısı ve bir manyetometre taşımaktaydı. 25 km
yükseklikte atmosferin yüksek sıcaklık ve basıncına dayanamayarak
tahrip oldu. Atmosferin bileşimi ve ulaştığı yükseltiye kadar olan
kısmına ait fizik verileri gönderdi. Bu şekilde ilk gezegenler arası
yayını gerçekleştirmiş oldu.
Mariner 5(ABD): 14 Haziran 1967'de fırlatıldı. 19 Ekim 1967'de Venüs
yüzeyinin 4000 km uzağından geçti. Gezegenler arası ortamda ve Venüs
yakınlarında manyetik alan, yüklü parçacıklar, plazma ölçümleri yaptı;
Venüs atmosferinin radyo ve morötesi bandında ışınımlarını taradı. Şu
anda Güneş çevresinde yörüngede.

Venüs ile Dünya'nın boyutsal karşılaştırması
Kosmos 167 (SSCB): 17 Haziran 1967'de fırlatıldı. Başarısız. (Venera
4'e benzer şekilde tasarlanmış olan ve Venüs üzerine inmesi planlanan
bu araç Yer yörüngesinden ayrılamadı ve 8 gün sonra Yer atmosferine
girerek parçalandı.)
Venera 5 (SSCB): 5 Ocak 1969'da fırlatıldı. 16 Mayıs 1969'da Venüs
atmosferine girdi. Venera 4'e benzer şekilde tasarlanmış 405 kg
ağırlığındaki sonda, bir paraşüt sistemi ile yavaşlarken 53 dakika
süreyle atmosfer hakkında veriler toplayıp gönderdi. Gezegen yüzeyine
varamadan, atmosferin yüksek sıcaklık ve basıncına dayanamayarak tahrip
oldu. Atmosferin bileşimi ve sondanın inebildiği 38 km yükseltiye kadar
olan kısmına ait fizik verileri gönderdi.
Venera 6 (SSCB): 10 Ocak 1969'da fırlatıldı. 17 Mayıs 1969'da Venüs
atmosferine girdi. Venera 4'e benzer şekilde tasarlanmış 405 kg
ağırlığındaki sonda, bir paraşüt sistemi ile yavaşlarken 51 dakika
süreyle atmosfer hakkında veriler toplayıp gönderdi. Gezegen yüzeyine
varamadan, atmosferin yüksek sıcaklık ve basıncına dayanamayarak tahrip
oldu. Atmosferin bileşimi ve sondanın inebildiği 36 km yükseltiye kadar
olan kısmına ait fizik verileri gönderdi.
Venera 7 (SSCB): 17 Ağustos 1970'de fırlatıldı. 15 Aralık 1970'de Venüs
atmosferine girdi. 495 kg ağırlığındaki iniş sondası bir paraşüt
arızası nedeniyle 60 dakika sürmesi gereken inişini 35 dakikada
tamamlayarak Venüs yüzeyine indi ve buradan 23 dakika süreyle sinyaller
gönderdi. Gezegen yüzeyinde atmosfer sıcaklığının 475 °C, basıncın ise
90 atmosfer olduğunu saptadı. Böylece bir başka gezegenin yüzeyine
çalışır durumda inen ve radyo yayınları yeryüzüne veri gönderen ilk
uzay aracı oldu.
Kosmos 359 (SSCB): 22 Ağustos 1970'de fırlatıldı. Başarısız. (Yer yörüngesinden ayrılamadı.)
Venera 8 (SSCB): 27 Mart 1972'de fırlatıldı. 22 Temmuz 1972'de Venüs
atmosferine girdi. Bir paraşüt sistemi yardımı ile inişi sırasında
atmosfer hakkında veriler topladı. Değişik yükseltilerdeki rüzgar
hızını ve ışık şiddetini ölçtü. Sert atmosfer koşullarında görev
süresini uzatabilmek amacıyla bir dış soğutma sisteminden yararlandı ve
yüzeye inişinden sonra 50 dakika süreyle veri gönderebildi. Gezegen
yüzeyinde aydınlığın fotoğraf çekilebilmesine olanak tanıyacak düzeyde
olduğunu saptadı.
Kosmos 482 (SSCB): 31 Mart 1972'de fırlatıldı. Başarısız. (Yer yörüngesinden ayrılamadı.)
Mariner 10 (ABD): 3 Kasım 1973'te fırlatıldı. 5 Şubat 1974'te, daha
sonraki Merkür buluşması için uygun rotayı sağlayacak şekilde Venüs
yakın geçişini gerçekleştirdi. Gezegen yüzeyinin 5800 km üzerinden
geçerken, çok sayıda fotoğraf çekti, Venüs'ün ilk kez mor ötesi bantta
görüntülerini elde etti ve bu sayede daha önce bilinmeyen atmosfer
akımlarını tanımladı, Venüs'ün dikkate değer bir manyetik alanının
bulunmadığını, ancak iyonosfer ile güneş rüzgarının bir şok dalgası
oluşturacak şekilde etkileştiklerini gözledi. Venüs atmosferinde
hidrojen bulunduğunu ve izotop dağılımına dayanarak bu hidrojenin Güneş
kaynaklı olduğunu saptadı. Atmosferin radyo dalgalarını örtme biçimini
inceleyerek Venüs bulutlarının en yoğun oldukları yükseklikleri
hesapladı.

Mariner 10, Merkür gezegenine doğru yolculuğuna devam ederek bu
gezegeni ziyaret eden ilk ve tek uzay aracı oldu. Yörünge değişikliği
amacıyla bir gezegenin kütleçekim yardımından yararlanan, ve aynı
zamanda ard arda iki gezegeni başarı ile ziyaret eden ilk uzay sondası
olma özelliğini kazandı. Şu anda Güneş çevresinde yörüngede
dolanmaktadır.

Venera 9 (SSCB): 8 Haziran 1975'te fırlatıldı. Bir yörünge aracı ve bir
iniş aracı olmak üzere iki ayrı sondadan oluşmakta idi. 20 Ekim 1975'te
iki araç birbirinden ayrıldı. 22 Ekim tarihinde yörünge aracı Venüs
çevresinde 48 saat dolanma süreli bir yörüngeye girerken, 2015 kg
ağırlığındaki iniş aracı da, bir sürtünme ve ısı kalkanı, üç ayrı
paraşüt sistemi yardımı ile inişe geçti. 2300 kg ağırlığındaki yörünge
aracı mor ötesi, görünür bant, kızıl ötesi ve mikrodalga bantlarında
incelemeler yapabilecek donanıma sahipti, ayrıca iniş cihazının iniş
sırasında ve gezegen yüzeyinde elde ettiği verileri dünyaya aktaracak
bir bağlantı istasyonu olarak tasarlanmıştı. Sert atmosfer koşullarında
görev süresini uzatabilmek amacıyla bir dış soğutma sistemine sahip
olan iniş aracı, 60-30 km. düzeyleri arasında bulutlar bulunduğunu
gözledi, atmosferde düşük oranda bulunan hidroklorik asit, hidrofluorik
asit, iyot ve bromu saptadı. Yüzeye inişinden sonra 53 dakika süreyle
veri gönderebildi. Taşıdığı televizyon kamerası yardımıyla Venüs
yüzeyinin ilk fotoğraflarını yeryüzüne iletti. Resimlerde aşınma
belirtisi göstermeyen keskin kenarlı kayalar, berrak bir atmosfer
gözlendi. Venera 9 yörünge aracı şu anda Venüs çevresinde yörüngededir.

Venera 10 (SSCB): 14 Haziran 1975'te fırlatıldı. Venera 9'a benzer
şekilde, bir yörünge aracı ve bir iniş aracı olmak üzere iki ayrı
sondadan oluşmakta idi. 23 Ekim 1975'te iki araç birbirinden ayrıldı.
25 Ekim tarihinde yörünge aracı Venüs çevresinde 49,5 saat dolanma
süreli bir yörüngeye girerken, 2015 kg ağırlığındaki iniş aracı da, bir
sürtünme ve ısı kalkanı, üç ayrı paraşüt sistemi yardımı ile inişe
geçti. 2300 kg ağırlığındaki yörünge aracı mor ötesi, görünür bant,
kızıl ötesi ve mikrodalga bantlarında incelemeler yapabilecek donanıma,
bir manyetometreye ve bir yüklü parçacık sayacına sahipti, ayrıca iniş
aracının iniş sırasında ve gezegen yüzeyinde elde ettiği verileri
dünyaya aktaracak bir bağlantı istasyonu olarak tasarlanmıştı. Sert
atmosfer koşullarında görev süresini uzatabilmek amacıyla bir dış
soğutma sistemine sahip olan iniş aracı, atmosferin fizik özellikleri
üzerinde ölçümler yaptı. Yüzeye inişinden sonra 65 dakika süreyle veri
gönderebildi. Taşıdığı televizyon kamerası yardımıyla Venüs yüzeyinin
fotoğraflarını yeryüzüne iletti. Venera 10 yörünge aracı şu anda Venüs
çevresinde yörüngededir.

Pioneer Venus 1 (Pioneer 12) (ABD): 20 Mayıs 1978'de fırlatıldı. 4
Aralık 1978 tarihinde Venüs çevresinde eliptik bir yörüngeye oturtulan
517 kg ağırlığındaki yörünge aracı, 300 W güç sağlayan güneş panelleri
ile 17 değişik gözlem aygıtı çalıştırmakta idi. Gezegenin iyonosferi ve
atmosferin üst katmanlarının yapısı hakkında ayrıntılı bilgi topladı,
güneş rüzgarının iyonosfer ile etkileşimi ve oluşan manyetik alan
üzerinde ölçümler yaptı, kütleçekimi değişimlerini kaydederek Venüs'ün
iç yapısına ilişkin ipuçları elde etti. Gezegenin tamamına yakın
bölümünün radar haritasını çıkardı. Yörünge ayarlamaları ile Ağustos
1992'ye dek çalışır durumda kaldı ve veri aktarmayı sürdürdü, ancak
yakıtının tükenmesi sonucunda Venüs atmosferine girip parçalanarak
görevini tamamladı.
Pioneer Venus 2 (Pioneer 13) (ABD): 8 Ağustos 1978'de fırlatıldı. Bir
taşıyıcı üzerinde bir büyük, üç küçük atmosfer sondasından oluşmakta
idi. Büyük sonda taşıyıcıdan Venüs'e ulaşmadan 25 gün önce, küçük
sondalar ise 20 gün önce ayrıldı. Sondalar birbirlerinden çok az farklı
rotalar izleyerek 9 Aralık 1978'de gezegenin değişik bölgelerinde
atmosfere girdiler. Küçük sondalardan biri gezegenin gece yüzüne,
ikincisi gündüz yüzüne, üçüncüsü ise kuzey kutup bölgesine doğru
düştüler ve atmosferin değişik düzeylerinde ısı, basınç, ivme, termal
ışınım ve asılı parçacık ölçümleri yaptılar. Büyük sonda gündüz yüzünde
ekvatora yakın bir bölgeye doğru paraşüt yardımı ile alçaldı ve küçük
sondalardakine benzer ölçümlere ek olarak atmosfer bileşenlerini
tanımlama ve oranlarını belirleme, bulut yapılarını değerlendirme
amaçlı incelemeler yaptı. Atmosfere en son giren taşıyıcıda ise
atmosferin dış tabakalarını araştırma amaçlı iki deney aygıtı daha
bulunmaktaydı. Tüm bu ölçümlerin sonuçları, Pioneer Venus 1 yörünge
aracının eşzamanlı olarak yaptığı gözlemler çerçevesinde
değerlendirildi.

Venera 11 iniş aracı

Venera 11 (SSCB): 9 Eylül 1978'de fırlatıldı. Bir uçuş aracı ve bir
iniş aracından oluşmakta idi. İki araç Venüs'e varmadan iki gün önce
ayrıldılar, 25 Aralık 1978'de iniş aracı atmosfere girdi ve bir paraşüt
yardımı ile gezegen üzerine yumuşak iniş yaptı. Aynı sırada gezegenin
34.000 km yakınından geçmekte olan uçuş aracı, bu sondanın iniş
sırasında ve yüzeyden gönderdiği verileri yeryüzüne aktardı. Uçuş
aracının ayrıca iyonosfer, gezegenler arası ortam, güneş rüzgarı
üzerinde gözlemler yapma amaçlı donanımı bulunmaktaydı. İniş aracının
gözlem aygıtlarının bazılarının arızalanmasına karşın, alt atmosferde
Karbon monoksit varlığını saptaması, yıldırımlar gözlemesi mümkün oldu.
Uçuş aracı şu anda Güneş çevresindeki yörüngesindedir.

Venera 12 (SSCB): 14 Eylül 1978'de fırlatıldı. İkizi Venera 11 gibi bir
uçuş aracı ve bir iniş aracından oluşmakta idi. İki sonda Venüs'e
varmadan iki gün önce ayrıldılar. İniş aracı, Venera 11'den dört gün
önce, 21 Aralık 1978'de atmosfere girdi ve bir paraşüt yardımı ile
gezegen üzerine yumuşak iniş yaptı. Aynı sırada gezegenin 34.000 km
yakınından geçmekte olan uçuş aracı, bu sondanın iniş sırasında ve
yüzeyden gönderdiği verileri 110 dakika süreyle yeryüzüne aktardı. Uçuş
aracının ayrıca iyonosfer, gezegenler arası ortam, güneş rüzgarı
üzerinde gözlemler yapma amaçlı donanımı bulunmaktaydı. İniş aracı,
arıza nedeniyle sınırlı bilimsel veri sağladıysa da Venera 11
tarafından gönderilen bilgileri destekledi. Uçuş aracı 1980'de
Bradfield kuyruklu yıldızı ile ilgili ölçümler de yaptı. Şu anda Güneş
çevresindeki yörüngesindedir.

Venera 13 (SSCB): 30 Ekim 1981'de fırlatıldı. Bir uçuş aracı ve bir
iniş aracından oluşmakta idi. Uçuş aracının iyonosfer, gezegenler arası
ortam, güneş rüzgarı üzerinde gözlemler yapma amaçlı donanımı
bulunmaktaydı. İki araç Venüs'e varmadan önce ayrıldılar, 1 Mart
1982'de iniş aracı atmosfere girdi ve bir paraşüt yardımı ile
yavaşlayarak gezegen üzerine indi. Aynı sırada gezegenin yakınından
geçmekte olan uçuş aracı, bu sondanın iniş sırasında ve yüzeyden
gönderdiği verileri yeryüzüne aktardı. Bu veriler arasında Venüs
yüzeyinin ilk renkli görüntüleri de bulunmaktaydı. Araç hareketli bir
kol yardımıyla yüzeyden aldığı toprak örneğini değerlendirdi. Toprağın
mekanik direncini ölçmek için bir kol, bir sismometre ve ayrıca
atmosfer incelemelerini yapmak için çeşitli aygıtlardan yararlandı. Bir
başka gezegenden yeryüzüne ses kayıtları gönderen ilk uzay aracı oldu.
Gezegen yüzeyinin zorlu koşullarında 127 dakika işlevsel kalabildi.
Uçuş aracı şu anda Güneş çevresindeki yörüngesindedir.

Venera 14 (SSCB): 4 Kasım 1981'de fırlatıldı. Venera 13 ile aynı
tasarıma sahipti. 5 Mart 1982'de Venüs yüzeyine inerek ikizinin
gerçekleştirdiklerine benzer incelemeler yaptı. 57 dakika süreyle veri
gönderdi. Uçuş aracı şu anda Güneş çevresindeki yörüngesindedir.

Venera 15 (SSCB): 2 Haziran 1983'te fırlatıldı. 10 Ekim 1983'te Venüs
çevresinde kutupsal bir yörüngeye girdi. İkizi Venera 16 ile birlikte
Venüs yüzeyinin radar haritasını çıkarmaya başladı. İşlevsel kaldığı 8
ay süresinde bu iki araç gezegenin 30 derece Kuzey enleminin kuzeyinde
kalan kesiminin ayrıntılı bir haritasını elde ettiler.

Venera 16 (SSCB): 7 Haziran 1983'te fırlatıldı. Venera 15 ile aynı
tasarıma sahipti. 11 Ekim 1983'te Venüs çevresinde kutupsal bir
yörüngeye girdi. İkizi Venera 15 ile birlikte Venüs yüzeyinin radar
haritasını çıkarmaya başladı. İşlevsel kaldığı 8 ay süresinde bu iki
araç gezegenin 30 derece Kuzey enleminin kuzeyinde kalan kesiminin
ayrıntılı bir haritasını elde ettiler. Venera programının son uçuşu
oldu.

Vega 1(SSCB): 15 Aralık 1984'te fırlatıldı. Venera programı
çerçevesinde Venüs'e yönelik bir iniş uçuşu şeklinde planlanmış olan
uçuş, sonradan Halley kuyruklu yıldızının 1986 geçişini izlemek
amacıyla aracın taşıyıcı kısmından yararlanmak üzere değiştirildi. Yeni
şekliyle bu uçuşa 'Venüs' ve 'Gallei' (Rusça, Halley kuyruklu
yıldızının adı) sözcüklerinin birleştirilmesi ile 'Vega' adı verildi. 9
Haziran 1985'te Vega 1 iniş aracı ve beraberindeki balon ayrıldıktan
sonra, 2500 kg ağırlığındaki taşıyıcı araç gezegenin çekim kuvvetinden
yararlanarak yörüngesini 1986 yılında Halley ile buluşacak şekilde
değiştirdi. Venüs iniş aracı 1500 kg ağırlığında idi. Yüzeyden alınacak
örnekler üzerinde analizler yapmak üzere tasarlanmış deney setleri
güçlü rüzgarlar tarafından daha sonda yüzeye inmeden önce harekete
geçirildiğinden, araç yüzeyde planlanan işlevini gerçekleştiremedi.
Sondanın taşıdığı bir balon, ('aerobot' ) 54 km yükseklikte boşluğa
bırakıldı. 3,5 metre çapında ve toplam 25 kg ağırlığındaki bu balon
atmosferle ilgili ölçümler yapmak üzere donatılmıştı. Gezegenin
karanlık yüzüne bırakılan balon, 47 saat uçtu, ve doğal atmosfer
akımlarının yardımı ile 9000 km yol aldıktan sonra gezegenin aydınlık
yüzüne geçti ve güneş ışınlarının etkisi ile ısınıp patlayana kadar
yeryüzündeki radyoteleskoplar tarafından kaydedilen önemli bilgiler
gönderdi. Balonun dikey yöndeki beklenmedik yer değiştirmeleri, Venüs
atmosferinin o güne dek bilinmeyen dikey akımlarını gün ışığına
çıkardı. Vega 1 taşıyıcı aracı ise 6 Mart 1986'da Halley kuyruklu
yıldızı ziyaretini gerçekleştirdi. Araç şu sırada Güneş çevresinde
yörüngededir.

Vega 2 (SSCB): 21 Aralık 1984'te fırlatıldı. Vega 1 ile aynı tasarıma
sahipti. İniş aracının ayrılmasının ardından Venüs çekim yardımı ile
Halley kuyruklu yıldızına doğru yöneldi. İniş aracı 15 Haziran 1985'te
gezegen yüzeyine indi. Yüzeyden aldığı örneklerin incelemesinde Ay
yüzeyinde bulunan, ancak dünyada nadir olan anortosit-troktolit tipi
mineraller saptadı. Yerden 50 km yükseklikte bırakılan balon ise iki
güne yakın süre uçarak yeryüzüne bilgi gönderdi. 9 Mart 1986'da Halley
kuyruklu yıldızının yanından geçen taşıyıcı araç ise şu anda Güneş
çevresinde yörüngededir.

Bir Venüs Örümcek Ağının Magellan uzay sondası tarafından çekilen radar
görüntüsü. Venüs'e özgü bu jeolojik yapının niteliği tam olarak
bilinmemektedir.

Magellan (ABD): 4 Mayıs 1989'da fırlatıldı. 10 Ağustos 1990'da Venüs
çevresinde kutupsal bir yörüngeye girdi. 4 yıllık görev süresi içinde
Venüs yüzeyinin tamamına yakınının radar haritasını çıkardı. Aynı
bölgeler üzerinden birden fazla geçiş yaptığı için değişik açılardan
kaydettiği görüntüler birleştirilerek 3 boyutlu haritalar elde
edilebildi. Gezegenin ayrıntılı bir kütleçekim alanı haritasını da
çıkardı. Görev süresini tamamladığında atmosferin üst sınırına dek
alçaltılarak, güneş panelleri üzerindeki sürtünme etkisi ölçümleri ile
üst atmosfer yapısı hakkında bilgi edinmeye çalışıldı. Atmosferin
frenlemesi nedeniyle giderek yükselti kaybeden araç iki gün sonra
parçalanarak gezegen üzerine düştü. Venüs'ün jeolojisi ve yüzey
şekilleri hakkında bilinenlerin önemli bir kısmı Magellan'ın sağladığı
verilere dayanmaktadır.

Galileo (ABD): Jüpiter ve uydularını incelemek amacıyla 18 Ekim 1989'da
fırlatılan araç kütleçekimi yardımı ile hız kazanmak üzere 2 Ekim
1990'da Venüs yakın geçişi yaptı. Gezegenin resimlerini çekti.

Cassini-Huygens (ABD): Satürn ve uydularını incelemek amacıyla 15 Ekim
1997'de fırlatılan araç kütleçekimi yardımı ile hız kazanmak üzere 26
Nisan 1998 ve 24 Haziran 1999'da iki kez Venüs yakın geçişi yaptı.
1978'de Venera 11'in Venüs atmosferinde yıldırım olarak yorumlanan
gözlemlerini doğrulamak üzere atmosferde elektriksel etkinlik aradı,
ancak olumlu bir bulguya rastlamadı .

MESSENGER (ABD): Merkür gezegeninin araştırılması amacıyla 3 Ağustos
2004'te fırlatılan araç, kütleçekimi yardımı ile hızı düşürülerek
Merkür yörünge girişine hazırlanmak üzere 2006 ve 2007 yıllarında iki
kez Venüs yakın geçişi yapacaktır. Bu geçişler sırasında bilimsel
aygıtların Merkür gözlemleri öncesi test ve ayarları yapılırken, Venüs
üzerinde de gözlemler yapması mümkün olacaktır.

Venus Express (ESA-Avrupa Uzay Ajansı): 9 Kasım 2005'te fırlatıldığı
1270 kg ağırlığındaki araç 11 Nisan 2006'da Venüs çevresinde yörüngeye
girerek, gezegenin atmosferi üzerinde yoğunlaşan bilimsel gözlemler
yapıyor. [1]

Planet-C (Japonya): JAXA (Japon Uzay Ajansı) tarafından 2008 yılında
fırlatılması ve 2009'da Venüs yörüngesine girmesi planlanan 320 kg
ağırlığındaki araç, atmosfer hareketleri, elektriksel ve volkanik
etkinlik araştırılması üzerinde yoğunlaşan gözlemler yapacaktır.

BepiColombo (ESA-Avrupa Uzay Ajansı): Merkür gezegeninin araştırılması
amacıyla 2012 yılında fırlatılması planlanan araç henüz ön tasarı
aşamasında olmakla birlikte, kütleçekimi yardımı amacıyla Venüs yakın
geçişi yapması olasıdır.